Marian Bronisław Plewako (1947-2009)
(w X rocznicę śmierci)

Marian Bronisław Plewako h. Pogonia urodził się 31 stycznia 1947 r. w Bydgoszczy. Był synem jednego z dowódców AK w powiecie hrubieszowskim, porucznika Mariana Plewaki ps. „Pogoń” i Krystyny z Piątkowskich herbu Korab. Wraz z bratem bliźniakiem Krzysztofem urodził się, kiedy ich ojciec był więziony w lochach UBowskiego aresztu śledczego w podziemiach Zamku Lubelskiego, po aresztowaniu w Warszawie, w tzw. kotle, w mieszkaniu kolegi z partyzantki. 

Po uwolnieniu ojca w maju 1947 r. rodzina wkrótce przeniosła się z Bydgoszczy do Giżycka, gdzie Marian ukończył Szkołę Podstawową, a następnie technikum energetyczne w Grudziądzu. Po odsłużeniu zasadniczej służby wojskowej w 1970 r. poszukując odpowiedniej pracy zatrudnił się w Petrochemii w Płocku (obecnie ORLEN). Wobec nieuzyskania zgody na podjęcie zaocznych studiów wyższych, bo nie należał do PZPR, w latach 1976-1978 ukończył z oceną bardzo dobrą dwuletnie podyplomowe studium energetyki, uzyskując tytuł Energetyka Przemysłowego. 

Marian od 1980 r. działał w NSZZ „Solidarność” w Mazowieckich Zakładach Rafineryjnych i Petrochemicznych. W 1989 r. wybrany został na stanowisko wiceprzewodniczącego, a w latach 1992 do 1994 r. był przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność”, a także przewodniczącym Sekcji Branżowej Chemików przy Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. W latach 1993-1994 był zastępcą przewodniczącego Zarządu Sekretariatu Krajowego Chemików, skupiającego Chemików, Ceramików, pracowników CPN i Górnictwa Gazowego. W latach 1992-1994 był także członkiem Zarządu Regionu NSZZ Solidarność w Płocku. W tym czasie Petrochemia Płocka przekształciła się w Spółkę Akcyjną. Rola Mariana w zapewnieniu akceptacji tych przekształceń ze strony potężnego związku zawodowego – ze względu na rozmiar kombinatu i wagę produkcji – była doceniana przez kierownictwo MZRiP. Świadczy o tym także fakt, że w roku1998 był w stanie zorganizować spotkanie prezesa Fundacji Samostanowienie, działającej na również na Litwie, z prezesem MZRiP Konradem Jaskółą w sprawie zainteresowania możliwością inwestycji w rafinerię w Możejkach i ewentualnego utworzenia przedstawicielstwa Koncernu na Litwie. W 2006 r. był natomiast kandydatem na Rzecznika ds. Etyki całego PKN ORLEN, wybieranego przez ogół pracowników.

W 1993 r. Marian został członkiem nadzwyczajnym Światowego Związku Armii Krajowej, w podziękowaniu za współpracę a zarazem jako syn porucznika AK. W latach 1993-1999 był członkiem (społecznie) Rady Nadzorczej Fundacji „Samostanowienie”, wspierającej oświatę polską poza granicami kraju, czego rezultatem było uczestnictwo polskich dzieci z Wileńszczyzny w koloniach w Węgorzewie w latach 1993-94, a także współpraca Petrochemii Płock S.A. ze Związkiem Polaków na Litwie. Od roku 1976 był członkiem klubów motorowodnego i żeglarskiego PTTK „Morka” w Płocku, w tym w latach 1986-1996 komandorem klubu, a także skarbnikiem Klubu Żeglarskiego „Morka”. Od 1990 r. pełnił funkcję członka zarządu, sekretarza, a w 2009 r. prezesa Zarządu Oddziału PTTK „Morka” w Płocku. Był również wielokrotnym delegatem na zjazdy krajowe PTTK. Odznaczony złotą odznaką PTTK oraz dwukrotnie resortową odznaką za zasługi dla turystyki. 

Od 1989 roku działał aktywnie działał w Komitetach Obywatelskich przygotowujących wybory do Sejmu i Senatu. W 1992 roku został członkiem Płockiego Ruchu Samorządowego przygotowującego wybory do rady miasta, a przed wyborami w 2001 r. członkiem zarządu „Wspólnoty Samorządowej.” W latach 1996-2003 jako członek Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego (SKL), pełnił funkcję przewodniczącego koła SKL w Płocku i był członkiem Rady Politycznej. Wiosną 2001 r. jako pełnomocnik organizował struktury Platformy Obywatelskiej w Płocku.  W 2002 r. był współzałożycielem i następnie członkiem Rady Towarzystwa Rodu Plewako, zaangażowanym w integrację bliższej i bardzo dalekiej rodziny. Od Zjazdu w styczniu 2007 r. był członkiem Stowarzyszenia Potomków Sejmu Wielkiego, działającego pod patronatem Marszałka Sejmu RP, 14 marca 2009 r. został wybrany na członka Sądu Koleżeńskiego tego Stowarzyszenia. Od lutego2008 r. był też członkiem Związku Szlachty Polskiej. 

Te działalności społeczne przerwała nagła śmierć na zawał serca rankiem 17 czerwca 2009 r., już w pracy w ORLENIE w Płocku, gdzie przepracował bez mała 40 lat. Pochowany został na Cmentarzu Zabytkowym przy ulicy Kobylińskiego, w obecności bardzo licznych kolegów z pracy i działalności społecznej. Odszedł człowiek wielkiego charakteru, prawy Polak, działacz społeczny zasłużony dla Polski. Pozostanie na zawsze w naszej pamięci.